Als je nee zegt, voel je je schuldig.
‘Ja, dat lijkt me leuk!, hoor ik mezelf regelmatig zeggen. Dat is ook zo. Als ik word uitgenodigd voor iets waarin ik avontuur zie of een nieuwe horizon, dan ben ik daarvoor in. Tenminste, het enthousiaste en blije kind in mij. Het kind dat houdt van alles waar het etiket nieuw op kan worden geplakt. Want nieuw is boeiend en vermakelijk. Van nieuw raak ik geïnspireerd en word ik blij.
Herkenbaar?
Het kind aan het roer
Dan ben jij wellicht ook iemand met zo’n ongetemd, enthousiast kind in jezelf. Het kind dat je ooit was en inmiddels volwassen is geworden. Zo nu en dan neemt het kind het roer weer even over van het schip dat je leven heet en voor je het weet ben je van koers veranderd. Op weg naar een andere horizon. Niets mis mee, zolang je weet dat het kind niet aan het roer kan blijven. Je bent immers niet voor niets volwassen geworden. Beter nog is het roer helemaal niet over te geven aan het kind, maar het kind af en toe mee laten kijken om jou te laten zien wat er nog meer te beleven valt.
Maar goed, jij hebt het roer uit handen gegeven en nu zit je in je maag met een vraag waar je ja tegen hebt gezegd, maar inmiddels een grote nee bij voelt. Het enthousiasme is weg geëbd want het kind in je is inmiddels weer met iets anders aan het spelen, wat nog leuker en boeiender is.
Misschien ben je nog even in staat van verwarring, want dat enthousiaste gevoel had je natuurlijk niet voor niets. Was dat dan niet je ware gevoel of misschien zelfs intuïtie? En heeft alles wat er daarna gebeurt niet te maken met zelfsabotage?
In een eerste reactie kun je niet alles overzien, dat je meteen ergens enthousiast van wordt wil niet zeggen dat het uiteindelijk ook iets is wat je wilt doen. Als de realiteit indaalt en het eerste enthousiasme is gezakt, heb je vaak een beter beeld. Je ziet beter de consequenties, hebt meer overzicht. Misschien realiseer je je wel dat het wellicht niet zo passend voor je is als je in eerste instantie dacht. Jij beseft dat als je ja zegt tegen het een, je nee zegt tegen het ander.
Jij beseft dat als je ja zegt tegen het een, je nee zegt tegen het ander.
Ja tegen het een, nee tegen het ander
Stel je wordt uitgenodigd voor een kerstborrel op kerstavond bij vrienden. Op het moment dat je de uitnodiging krijgt ben je feestjurken aan het bekijken in de app van jouw favoriete webshop. Je bent meteen enthousiast, want je hebt al een outfit op het oog en hebt wel zin in een feestje. Je bestelt meteen die jurk, want die heb je nu echt nodig. Je ziet al helemaal beelden voor ogen van jezelf in die mooie jurk, in het mooie huis van je vrienden wat ongetwijfeld helemaal in kerstsfeer is. De gedachte dat kerst nog ver weg is, onderbreekt je dagdroom. En je denkt er niet meer aan.
Vervolgens kom je in een appgroep van de kerstborrel terecht waarin allerlei verzoeken komen over het eten, de dresscode, het programma, enz. Het enthousiasme wordt vervangen door een knoop in je maag. Je besluit nog even niet te reageren in de groepsapp. Bovendien heb je een drukke week gehad, wat een verklaring kan zijn voor het ongemakkelijke gevoel en kerst is nog ver weg dus waarom zou je je hier nu al druk over maken? En misschien gaat het wel niet eens door…
Als de kerstshow bij het lokale tuincentrum wordt geopend, ga je daar heen met de kinderen. Ook de kinderen komen helemaal in kerstsfeer en vragen of ze dit jaar zelf hapjes mogen maken voor het hapjesbuffet op kerstavond. Je denkt aan jullie gezinstraditie op kerstavond. Eerst naar de ijsbaan om te schaatsen, daarna thuis warme chocomel drinken bij de kachel om weer op te warmen en in de avond het jaarlijkse hapjesbuffet en natuurlijk de cadeautjes uitpakken die jullie voor elkaar gekocht hebben. Daar had je even niet aan gedacht. De knoop in je maag is nu gigantisch en kan niet meer worden genegeerd.
Je beseft dat de ja tegen de kerstborrel bij vrienden, een nee is tegen de gezinsavond. Eigenlijk weet je wel dat je liever met je gezin bent op kerstavond, maar je hebt al ja gezegd tegen je vrienden en nu rekenen ze op jou. Bovendien zijn de voorbereidingen al begonnen en je wilt ze niet teleurstellen.
Wat je ook doet, je voelt je er niet goed bij. Als je nee zegt voel je je schuldig naar de ander. Als je ja zegt, voel je weerstand om je niet trouw bent aan jezelf.
Als zoiets gebeurt, kom je in een dilemma. Je kan toch naar de kerstborrel gaan, maar dan ervaar je een enorme weerstand. Het maakt je bijna letterlijk misselijk. Maar iemand teleurstellen geeft ook enorme spanning. Wat je ook doet, je voelt je er niet goed bij. Als je nee zegt voel je je schuldig naar de ander. Als je ja zegt, voel je weerstand om je niet trouw bent aan jezelf.
Wat maakt nu dat jij jezelf schuldig voelt?
Je wil een ander niet teleurstellen en daarbij ga je voorbij aan je eigen gevoel. Jouw gevoel is dat je niet op de uitnodiging in wilt zijn, nu je je hebt gerealiseerd waar je dan nee tegen zegt. Wat zou er gebeuren als je jouw eigen gevoel de ruimte zou geven? Het gevoel dat je niet naar die kerstborrel wilt, ook al was je er in eerste instantie enthousiast over. Het gevoel dat je ergens ja tegen hebt gezegd waar je liever nee tegen had gezegd. Als je dat gevoel erkent, dan ontstaat er ruimte voor je eigen wensen en behoeften.
Het schuldgevoel zegt je dat je anderen belangrijker maakt dan jezelf. Je mag trouw zijn aan jezelf, ruimte hebben voor jouw wensen en behoeften. In het geval van de kerstborrel, had je om bedenktijd kunnen vragen. Als je weet van jezelf dat je vaak vanuit enthousiasme ja zegt, zorg er dan voor dat dit een gewoonte wordt. Dan kun je altijd de tijd nemen om te ervaren hoe je erover denkt als je eerste enthousiasme is getemperd. Op die manier stel je ook minder mensen teleur.
Het schuldgevoel zegt je dat je anderen belangrijker maakt dan jezelf. Je mag trouw zijn aan jezelf, ruimte hebben voor jouw wensen en behoeften.
Ik ga niet doen alsof ruimte innemen makkelijk is voor mij. Ik zie het als een leerproces waar ik steeds beter in word. Eerder zei ik vaak uit enthousiasme ja en had ik niet eens door dat ik eigenlijk nee bedoelde. Daar kwam ik dan pas achter tijdens na afloop van zo’n feestje. Daar had dan vooral mijn man last van, want die had te maken met een overprikkelde vrouw de dag na het feestje. En geloof me, daar word je niet blij van. Dan zei ik tegen mezelf dat ik nu eenmaal een moeilijk persoon was.
Je bent geen moeilijk persoon, je vindt het moeilijk om naar je eigen wensen en behoeften te luisteren en daar actie op te ondernemen. Dat zijn twee verschillende dingen.
Jouw huis, jouw regels
Ik gebruik graag een huis als metafoor. Dan kun je als volgt zien. In jouw enthousiasme heb je de deur opengezet en heb je mensen binnen gelaten. Deze mensen zijn jouw muren gaan verven, hebben jouw meubels vervangen en jouw koelkast gevuld met eten dat zij lekker vinden. Jij hebt het zelf gedaan, je liet ze binnen en je liet ze hun gang gaan. En nu voel je je schuldig omdat je ze jouw huis uit wil zetten. Klinkt best belachelijk als je het zo stelt, nietwaar?
Trouw zijn aan jezelf betekent dat je bepaalt wanneer de deur van jouw huis op slot zit en er niemand in komt. Wanneer en voor wie jij de deur opendoet. En ook als je ze binnen laat, wat je daarmee binnen laat. Als je merkt dat je energie daalt, dat mensen je energie kosten mag je ze naar buiten laten. Dat bepaal je zelf. Je bepaalt ook zelf welke kleur je jouw muren maakt, wat je eet (waarmee je je voedt), welke meubels je hebt en waar je gaat zitten. Ook of je naar buiten kan kijken en mensen bij jou naar binnen mogen kijken of dat je de gordijnen dichthoudt. Dat hoeft niet elke dag hetzelfde te zijn, dat wisselt en ook dat is oké.
Misschien was jouw huis lange tijd een mengelmoes van de mensen die je er naar binnen liet. Veranderende de kleur van de muur mee met het bezoek. Evenals wat er in de koelkast lag. Jouw huis was een kameleon, aangepast aan de omgeving. Dienend aan de omgeving. Je mag de regie over jouw huis terugnemen. Je mag zelf bepalen hoe het eruit ziet. Je mag ruimte innemen voor je eigen behoeften. Het is niet makkelijk om in een huis te wonen waar de kleuren steeds veranderen, waar steeds ander eten in de koelkast staat, waar steeds andere meubels staan. Het is doodvermoeiend. Dat houdt je niet vol, dat houdt niemand vol. Het breekt je op.
Maak ruimte voor je eigen gevoelens. In die ruimte wordt duidelijk wat je wenst en waar je behoefte aan hebt. Daar neem je dan actie op. En telkens neemt je vertrouwen en kracht toe. Net zolang tot jouw huis helemaal jouw kleur heeft bekend. Jouw kleur. Niets anders.
Delen, ja graag!
Vond je dit een interessant artikel, deel het dan met anderen. Dat kan via de share button of via ‘refer a friend’ dan krijg je nog een cadeautje voor het doorsturen.
In de natuur verbinden met je eigen natuur
Op onze locatie, Sparrenveld, organiseren we workshops en kleinschalige evenementen. Alles gericht op in de natuur verbinden met je eigen natuur. In de breedste zin van het woord, zo kun je bijvoorbeeld op zaterdag 14 oktober zelf je Halloweenpompoen oogsten van ons pompoenenveld. Maar je kan ook op zoek naar je eigen wortels in de moederlijn tijdens de workshop Moederwond. Wil je een mail krijgen over deze en nieuwe activiteiten? Schrijf je dan hier in voor de nieuwbrief van Sparrenveld.
Artikelen alleen beschikbaar voor abonnees
Wil je mijn artikelen blijven lezen? Abonneer je dan op Labyrint door via een klik op de knop je emailadres in te vullen. Artikelen komen nu nog allemaal op de site te staan, dat ga ik binnenkort veranderen. Dan zijn bepaalde artikelen alleen beschikbaar voor abonnees.