De helende kracht van verhalen delen
‘We gaan voor het leven van de moeder,’ zei de gynaecoloog tegen mijn man. Het was gisteren precies 12 jaar geleden dat ik tijdens mijn eerste zwangerschap plotseling werd opgenomen in het ziekenhuis. Drie dagen later werd mijn zoon geboren. We maakten het allebei goed naar omstandigheden. Mijn leven werd niet meer zoals voorheen. Lang dacht ik dat het moederschap de enige reden daarvoor was. Het feit dat ik ernstig ziek was geweest, wuifde ik weg. Ik was in de gelukkige omstandigheid dat mijn kind en ik het hadden overleefd. Dat geluk had niet iedereen die HELLP - een zeldzame zwangerschapscomplicatie die levensbedreigend is voor moeder en ongeboren kind - kreeg. Bovendien zei de gynaecoloog bij de nacontrole dat ik helemaal hersteld was. De hoofdpijn en intense vermoeidheid die ik ervaarde, zouden wel gewoon bij het moederschap horen nam ik aan.
Het felle kantoorlicht deed letterlijk pijn in mijn hoofd.
Zo liep ik 12 weken na de geboorte van mijn kind het kantoor waar ik werkte weer in en wilde liefste een zonnebril opzetten. Het felle kantoorlicht deed letterlijk pijn in mijn hoofd. Het was overweldigend en ondraaglijk. Op dat moment dacht ik dat ik gewoon even moest wennen, pas veel later leerde ik dat mijn lichaam in een soort stresstand stond waardoor prikkels extra hard binnen kwamen en dat het gerelateerd was aan de problemen die ik had ervaren tijdens de zwangerschap. Mijn lichaam was nog niet hersteld.
De terugkeer naar mijn werk, liet nog even op zich wachten wat ik als zeer frustrerend ervaarde. Ik zat duidelijk niet op een roze wolk. Sterker nog, ik durfde de deur niet meer uit. Ik stond in mijn roze wollen winterjas die ik ooit met trots droeg voor de voordeur met mijn kind goed aangekleed in de kinderwagen en toen mijn hand naar de klink ging, verstijfde ik. Ik keek door het raam naar buiten en wist dat ik daar niet heen wilde. Ik deed mijn roze jas weer uit, bestelde die dag nog een donkergrijze jas die beter bij mijn gemoedstoestand paste en legde mijn kind in zijn bedje om te slapen.
Als vanzelf dacht ik dat het aan mij lag.
Ik had geen idee van de mentale gevolgen, daar zijn geen bloedwaarden van dus er werd ook niet overgesproken in het ziekenhuis. Als vanzelf dacht ik dat het aan mij lag. Ik werd wel gewezen op Stichting HELLP waar ik veel informatie vond alsook lotgenotencontact. Ik las de verhalen op het forum en vond eindelijk een plek waar ik het gevoel had niet de enige te zijn. Na een tijdje verhalen lezen van anderen, besloot ik mijn eigen verhaal te delen op het forum.
Ik moest opschrijven wat er met mij was gebeurd. Hoe ik van het een op het andere moment doodziek in het ziekenhuis lag met gevaar voor eigen leven en dat van mijn kind. Het opschrijven zorgde ervoor dat ik kon zien wat het met mij had gedaan. Het duurde even voordat ik het kon delen in de groep. Alsof ik eerst aan mezelf moest toegeven dat mijn zwangerschap niet was gelopen zoals ik had gewild. Dat de bevalling niet was gegaan zoals ik me had voorgesteld. Dat ik een schim was van de oude Gwyneth. Dat ik mezelf niet meer herkende als ik in de spiegel keek, zelfs niet toen eindelijk na 9 maanden mijn oude spijkerbroek weer paste. Dat de aanwezigheid van een ander persoon me helemaal van slag kon brengen, zo erg dat ik de hele dag in bed door moest brengen om weer bij te komen.
Toen deelde ik het verhaal en kreeg ik fijne reactie van lotgenoten. Alleen het idee dat ik niet de enige was die me zo voelde, deed me veel goed. Een bevestiging dat ik niet gek geworden was. Ik had het naar buiten gebracht, het was er echt. Ik kon dat niet meer ontkennen.
Schrijven heeft een helend effect en het naar buiten brengen van je verhaal helpt daar zeker bij.
Schrijven heeft een helend effect en het naar buiten brengen van je verhaal helpt daar zeker bij. Belangrijk is om dat niet te vroeg te doen. Ik vergelijk het altijd graag met de opbouw van een verhaal, dat heeft een begin, midden en eind. Als je nog midden in je eigen verhaal zit, dan kun je het verhaal nog niet delen. Het middenstuk is chaos. Het is emotioneel, het is donker. Je bent nog niet in staat het hele verhaal te zien. Dat gebeurt pas als je in het eindstuk zit. Als de chaos weer orde geworden is. Als de lading van de emoties is. Als je terug kan kijken op de situatie en deze in het perspectief van verleden, heden en toekomst kan plaatsen. Dan ben je in staat het verhaal naar buiten te brengen.
Het verhaal is ook dynamisch. Dit verhaal wat ik nu vertel, had ik 12 jaar geleden niet kunnen vertellen. Het verhaal beweegt met je mee. Het heeft mij toen geholpen om spanning los te laten. Het delen van mijn verhaal in die specifieke groep van lotgenoten zorgde ervoor dat ik me verbonden voelden en dat ik begrip en steun kreeg. Het droeg er aan bij dat ik mezelf kon accepteren. Het hielp ook tegen onzekerheid. Niemand in mijn omgeving wist wat HELLP was, niemand had er ervaring mee. En ik was mezelf niet, ik ging twijfelen aan mezelf. Was ik gek geworden? Pas toen ik in contact kwam met mensen die soortgelijke ervaringen hadden, wist ik dat mijn problemen bij het herstelproces hoorde. Dat kon ik ook vertellen aan mijn omgeving, zo kreeg ik meer begrip voor mezelf maar ook mijn omgeving kreeg meer begrip voor mij wat weer ondersteunend werkte.
Mijn gevoelens en gedachten serieus nemen, het toevertrouwen aan het papier.
Mijn herstelproces begon met het schrijven over wat me was overkomen. Mijn gevoelens en gedachten serieus nemen, het toevertrouwen aan het papier. Vervolgens om het naar buiten te brengen, om het anderen toe te vertrouwen.
Openheid over mentale problemen helpt. Het idee dat jij de enige bent die zulke ervaringen heeft, is eenzaam. Weten dat ondanks je afwijkende gedrag het toch normaal is wat je ervaart, kan alleen maar als wij praten over dit afwijkende gedrag. Dat hoeft helemaal niet groots, dat kan ook in het klein wat het zeker niet minder waardevol maakt.
Zo was ik jaren geleden op een etentje. Toevallig kwam mijn zwangerschap ter sprake en vertelde ik over HELLP. Er was een vrouw die ook HELLP had gehad. Het was de eerste keer in 10 jaar dat ze er met iemand over sprak. Ze was nog nooit iemand tegengekomen die het ook heeft gehad. Het delen van mijn verhaal, zorgde voor een opening zodat zij haar verhaal kon delen. En zo had zij na al die tijd de bevestiging dat ze niet de enige was die deze ervaringen had.
Jouw verhaal maakt een verschil. Het is helend voor jou en de ander.
Bedankt voor het lezen van mijn artikel. Als je het waardevol vond, overweeg dan om dit artikel met anderen te delen. Je kan daarvoor de bovenstaande knop ‘refer a friend’ gebruiken. Jouw steun helpt mij enorm en inspireert en motiveert me om te blijven schrijven. Als bedankje voor jouw doorverwijzing geef ik je graag wat terug. Dat vind je hier.