Waarom presteren wél leuk is
Het is even stil geweest, maar ik heb eindelijk weer de rust gevonden om in mijn kantoor te zitten en te schrijven. Waar te beginnen? De afgelopen maanden waren turbulent, vol veranderingen – genoeg om een boek over te schrijven. Dat brengt me bij het conceptboek dat ergens op mijn laptop staat te verstoffen, samen met andere onafgemaakte stukken die ik nog steeds niet heb gedeeld.
Ik vroeg me zelfs af of ik überhaupt door wilde gaan met schrijven. De behoefte om te delen was afgenomen, en ik vroeg me af of dit delen niet gewoon een manier was om aandacht te krijgen of erkenning te zoeken. Toch voelde ik, bij het denken aan deze nieuwsbrief Labyrint, een sprankje enthousiasme. Labyrint: op zoek naar geluk en zingeving. Dat is altijd waar ik graag over schreef en waar ik alles over wilde weten. Maar de voortdurende aanwezigheid op social media gaf me niets. Het voelde hol. Een mooie buitenkant met aan de binnenkant niets. Constant de druk om die mooie buitenkant te laten zien, zonder echt iets bij te dragen. Wat had ik nu eigenlijk te zeggen in zo’n caption bij een foto? Deze nieuwsbrief voelt anders. Hier geen afleidingen van gesponsorde berichten of business coaches die mij aan 100k per jaar willen helpen (ja, in die fuik zit ik).
Nu ik er voor ben gaan zitten, wil ik graag wat stukken met je delen. In deze nieuwsbrief:
Waarom presteren wél leuk is
De waarde van discipline
Wat ik leerde van de Dag van de Vrouwengezondheid
Presteren: Waarom het wél leuk is
Toen ik mijn wedstrijdzwempak weer aantrok, de badmuts opzette en de zwembril op mijn ogen zette, voelde ik een verloren deel van mezelf terugkomen. Zwemmen ging me goed af, zelfs na jaren het zwembad vermeden te hebben. De afkeer van de chloorlucht, de prikkende ogen, de droge huid en het haar dat vol klitten zat – het hield me lang weg. Maar ik vergat de mooie dingen die het zwemmen me had gebracht: omgaan met verlies, steeds weer opstaan, deel uitmaken van een club, de euforie van winnen, en bovenal de stilte van de onderwaterwereld.
Die eerste duik bracht al die positieve herinneringen terug. Het deel van mezelf dat houdt van sporten, presteren en winnen, kreeg weer ruimte. Dit deel had ik lang onderdrukt omdat ik dacht dat het te 'mannelijk' was en dat ik meer 'vrouwelijke' energie moest omarmen. In een lange rok bloemetjes plukken, ziet er heel instagramwaardig uit. Maar is natuurlijk helemaal niet praktisch. Zo’n rok blijft natuurlijk haken aan de afrastering van de moestuin. En ik mezelf maar wijsmaken dat ik het heel erg naar me zin had.
Ook met zwemmen begon het zonder prestatiedruk. Gewoon baantjes trekken voor de ontspanning. Totdat we (een vriendin en ik) onze tijden gingen opnemen. Ik wilde er eerst niet aan, want het ging natuurlijk helemaal niet om de prestatie. Na een keer de tijd klokken, moest die tijd meteen weer verbeterd worden natuurlijk. En toen voelde ik het. Die enorme drive in mij die mij voortstuwde. Die ervoor zorgde dat ik elke slag die ik maakte meer water weg kon duwen en uiteindelijk dus die eerste tijd verbeterde. Een rush van gelukzaligheid overviel me. Wat had ik dit gemist.
De ene kant van deze prestatiedrang zorgde dat ik mezelf altijd dwong door te gaan en daarbij mentale en fysieke stopsignalen negeerde. Zoiets is niet bewonderingswaardig. Het put je geest en lichaam uit. Daar heeft niemand wat aan.
Doordat ik ervaringen had met die kant van de medaille, vergat ik de andere kant en wilde helemaal niets meer van presteren weten. Het was allemaal slecht. Wat natuurlijk niet waar is. Presteren betekent succes. Ik vind dat belangrijk. Ik schreef ooit op mijn c.v.: als ik iets doe, wil ik het goed doen. Dat is ook zo. Als ik een wedstrijd zwem, doe ik mee om te winnen. Als ik leer voor mijn tentamen, leer ik voor een 10, niet voor een 6. Is een 6 dan niet goed genoeg? Als dat het maximale is wat haalbaar is op dat moment wel, maar als er meer in zit wil ik dat eruit halen.
Het is niet zo’n populaire overtuiging. Want de lat ligt al zo hoog en de mentale druk op mensen is groot. Ik vraag me ook vaak af of een deel van de burn-outs niet gewoon een bore-out is. Ik heb het nu drukker dan ik de afgelopen jaren heb gehad. Toch voel ik me nu veel energieker. En weet je, na veel doen is zo’n vrije dag in het weekend pas echt ontspannend.
De waarde van discipline
‘Je moet je kind niet op de glijbaan helpen, laat je kind het zelf ontdekken. Als je kind het zelf nog niet kan, is het er niet aan toe,’ dat zei de medewerkster van de agrarische kinderopvang waar mijn kinderen naar toe gingen toen ze klein waren. Ze vertelde dat als je je kind altijd helpt, het kind niet leert om alleen van de glijbaan te durven. Dat zelf durven, is goed voor het zelfvertrouwen. Ze leren volhardend te zijn om iets te bereiken. Ze ervaren wat risico’s zijn en ze leren omgaan met angst en uiteindelijk om die angst te overwinnen.
Daarna heb ik mijn kinderen nooit meer geholpen in de speeltuin. Ik keek toe en als ze riepen voor hulp, zei ik dat ze er nog niet aan toe waren. Dat ze gewoon moesten blijven oefenen tot ze het vanzelf konden. En weet je, het is gelukt. Ze kunnen nu allebei zelfstandig van de glijbaan zonder dat ze daarbij ooit mijn hulp of die van hun vader hebben gehad.
Ik zie een tendens als het gaat om discipline. Dat is geen leuk woord. En ook ik dacht lang dat het te maken had met dwingen en dingen doen op wilskracht zonder er echt gemotiveerd voor te zijn. Discipline stond voor mij voor altijd maar doorgaan en vervolgens in een burn-out terecht te komen. Maar dat heeft niets te maken met discipline. Dat heeft meer te maken dat je een doel nastreeft dat blijkbaar niet in lijn is met je eigen waarden.
Discipline heb je nodig om een prestatie neer te zetten. Ook weer zo’n woord waar we niets van willen weten. Presteren dat doet ons denken aan ouders die hun kinderen per se op het vwo willen hebben, ondanks een vmbo-advies. Of doet ons denken aan de ouders langs de lijn die hun kind in het eerste team willen hebben, terwijl het al lang duidelijk is dat het talent ergens anders ligt.
Discipline is leren om door te gaan, ook als het tegen zit. Om telkens proberen die glijbaan op te komen, ook als je bang bent of als je nog te klein bent om het trapje erbij op te lopen. Het is niet opgeven en het telkens weer blijven proberen. Tot de dag dat je al die treden omhoog loopt, naar beneden kijkt en van die glijbaan gaat en het rush-gevoel beleeft om vervolgens weer met beide voeten op de grond te staan.
Wat mij betreft mag discipline wel weer ‘in’ worden. We zijn allemaal bang om uitgemaakt te worden voor pusherige ouder. Dus laten we ons kind uren op hun telefoon doorbrengen of laten we ons kind thuis van de training als het regent of hij/zij die dag gewoon niet zo lekker uit school is gekomen.
Wat mij betreft mogen ouders wel wat pusheriger zijn. Als het regent, kun je ook op de fiets naar school. Daar heb je regenpakken of poncho’s voor. Als je moe bent is dat niet altijd omdat je slaapgebrek hebt, soms ben je gewoon duf en kan een uurtje goed sporten je juist energie geven. We weten inmiddels ook allemaal dat uren per dag doorbrengen op je telefoon niet goed is voor onze kinderen en toch tolereren we het. Want het is wel makkelijk om die discussie niet aan te gaan. Ik snap dat best, ik heb er ook vaak geen zin in..
Een beetje meer discipline dus. Word je weerbaar van. Ook als ouder.
Wat ik leerde van de Dag van de Vrouwengezondheid
Een vriendin appte: of ik meeging naar de Dag van de Vrouwengezondheid. Ik scrolde snel door de website en dacht: doen! Eerlijk gezegd dacht ik toen dat ik ja had gezegd tegen een dag over de overgang. Pas toen het bijna 25 mei was en ik de website bekeek, ontdekte ik dat het ging over vrouwengezondheid in het algemeen.
Kortom, ik had er zin in en nauwelijks verwachtingen.
Zaterdag 25 mei gingen vriendin en ik naar Utrecht en werden warm ontvangen, samen met 1450 andere vrouwen (en ook enkele mannen trouwens). De dag was goed en strak georganiseerd, vol met professionals en ervaringsdeskundigen.
Wellicht was het niet helemaal waar dat ik geen verwachtingen had. Hoewel ik snel op de website had gekeken, had ik toch het idee dat het een spiri wiri gedoe zou zijn. Waarschijnlijk door het algoritme van mijn social media, want alles wat ik tegenkom over vrouwen is meestal spiritueel. Nu heb ik niets tegen spiritualiteit – integendeel, ik zie het als een belangrijk onderdeel van zingeving. Wat me stoort is de stelligheid waarmee bepaalde zaken worden verkondigd. Hoe weet je dit zo zeker? En "dat voel ik intuïtief aan" is voor mij geen antwoord, al betekent dat niet dat het niet waar kan zijn.
Terug naar de Jaarbeurs in Utrecht, waar onder andere een cardioloog, gynaecoloog en psychiater aan het woord waren. Uitspraken gebaseerd op onderzoek, maar ook persoonlijke ervaring. Geen stelligheid, maar telkens een open blik met ruimte voor andere interpretaties en zienswijzen. Niet pretenderend alle kennis in pacht te hebben.
Wat ik heb meegenomen uit deze dag:
Lichamelijke klachten die vrouwen ervaren worden vaak als psychisch bestempeld.
Als je een medicijn krijgt voorgeschreven, vraag dan of er onderzoek is gedaan naar de werking bij vrouwen.
Bereid je goed voor op een gesprek met een arts en realiseer je dat hij/zij ook niet alles weet. Stel vragen en vraag door.
Symptomen van bijvoorbeeld een beroerte zijn bij mannen anders dan bij vrouwen.
Migraine en zwangerschapsvergiftiging geven een verhoogde kans op hart- en vaatziekten.
Vrouwen en gezondheid is een interessante doelgroep, er zijn veel commerciële partijen die hier gebruik/misbruik van maken. Blijf kritisch en vraag je ook altijd af wiens (financieel) belang wordt gediend. Dat maakt snel veel duidelijk.
Meer informatie vind je hier op hun website.
Dit wilde ik graag deze maand met je delen. Wil je reageren? Lijkt me leuk, ik kijk er naar uit.
Groetjes,
Gwyneth